ساختار نظام بین‌الملل و چگونگی برخورد با قدرت هسته‌ای ایران و رژیم‌صهیونیستی

نظام بین‌الملل، نظامی است که همه کشورها در آن خواستار افزایش قدرتند و یک کشور نمی‌تواند قدرتش را افزایش داده و بر همگان غلبه کند. بر اساس منطق حاکم بر نظام بین‌الملل، قدرت‌های بزرگ به عنوان صحنه ‌آرای اصلی نمایشنامه‌های بین‌المللی، هنجارها و قواعد بازی را می‌نویسند، به صحنه می‌آورند و اجرا می‌کنند و اگر برخلاف منافع ملی آنها باشد، آن ‌را نادیده می‌گیرند. جوهرة ‌اصلی استدلال نوواقع‌گرایان این است که دستیابی به قدرت هسته‌ای از سوی کشورهای کوچک خطرآفرین نیست، بلکه خطر اصلی از ناحیة قدرت‌های دیرین است که نظام بین‌الملل را تهدید می‌کنند. لذا جهان امروز شاهد رفتار دوگانة قدرت‌های بزرگ با فعالیت‌های هسته‌ای ایران و رژیم صهیونیستی است. ایران را از دستیابی به فناوری صلح‌آمیز هسته‌ای باز می‌دارند و رژیم صهیونیستی را در تجهیز به سلاح هسته‌ای حمایت می‌کنند. این روند، به ویژه با حمایت آمریکا و مشارکت دیگر قدرت‌های مطرح، در حال اجرا است. مقالة پیش رو با تمرکز بر این موضوع، تلاش می‌کند علت این نحوة برخورد را با نگرش به ماهیت نظام بین‌الملل کنونی بررسی نماید و معتقد است، در بطن نظام بین‌الملل موجود، کشورهای برتر، افزایش و نمایش قدرت امریکا را به عنوان چالش در مقابل ‌اهداف حیاتی خود تصور نمی‌کنند؛ بلکه آن‌را در قالب هنجارها و ارزش‌هایی می‌یابند که در بستر آن منافع خود را تأمین شده می‌بینند.